Koca Dede…

Ey koca çınar, ey muhteşem dede, ey bu dünyanın gerçek süsü; sana da hoş gelmiş bu sıcak yaz. Kaç yıl gördün, kaç bahar geldi geçti kaç kış. Seni de sarıp sarmaladı mı şu koca yürekli dünya anamız? Her bahar yeşerdin, her sonbahar sarardın, her kış döktün yapraklarını. Yandın mı üşüdün mü, soran oldu mu seni, saran oldun mu yaralarını, dallarında yemişlerinle büyüttüğün kuşlar öptü mü yanaklarından, dallarından süzülen yağmurlar yıkadı mı gözyaşlarını, yapraklarının arasından esen rüzgarlar alıp uzaklara götürdü mü yemişlerini. Gölgende oynayan çocuklar dinledi mi sesini?

Peki ya şu koca gövdene yaslanıp dinlenen yolcular aldı mi gönlünü hiç? Sen ki onları gövdende dinlendirirken bu yaşlı bu genç, bu zengin bu fakir, bu güzel, bu çirkin demedin, karşılık da beklemedin. Kırılınca dalların gövdeni okşayıp geçti diyen, anne şefkati hissettiren bir el oldu mu? Ben geldim, koynuna girdim seni sevgiyle kucakladım ve dinledim sesini, yapraklarının sakinleştirici hışırtısı ruhumu huzura kavuşturdu. Heybetinin yanında küçücük kaldım. Senden özür diledim, kalbim kalbinle konuştu. Kırılan dallarından öptüm, okşadım, sevdim seni, sildim gözyaşlarını, sordum halini hatırını.

Yeter mi? Nerdee… Sen bizim tarafımızdan layık olduğun değeri göremedin, buna rağmen hiç şikayet etmeden hiç değişmeden bize dersler verdin. Yine yapraklandın yine yemişe durdun. Sen hep burada sabırla, ihtişamla tüm heybetinle var oldun ve dünyamızı süslemeye devam ettin. Senden alacağımız derslerin farkına varamadık, göz ardı ettik ya da dünya telaşından duyamadık sesini. Kestik biçtik yaktık, yağmaladık.. Bize kızmadın, belki kırıldın ama belli etmedin, arkadaşlarınla kol kola girip o koskoca ciğerlerinle bize nefes olmaya devam ettin, bin bir renkli yeşilinle, alınla, sarınla; mütevazi, alçak gönüllü ama mağrur, gururlu muhteşem biçimde durdun. Affet bizi. Sen daha bin yıl yaşa. Dalların gökyüzünü kucaklasın, köklerin yeraltını kucaklasın, Kurtların kuşların, çeşit çeşit böceklerin evi olmaya, onları korumaya devam et. Benim değerli koca çınarım. Zeynep İnan