Gülmedi yüzüme…

Onarılmaz yaralar açan aşk, çekip gitti.
Hüznü yadigar bıraktı kalbime.
Bitap düştü bedenim toparlanır mı bilmem.
Felek zaten sillesini vurmuş vurduğu kadar,
Mutluluksa gönlüme küsmüş,
Gönlüm ise Kara bahtıma.
Kader kancayı takınca gülmedi yüzüm

Herkesi kendim gibi bildim esirgemedim sevgimi,
Sevmek sevilmek ne güzel şey anlayana Servet anlamayana küflet.
Yıllarca sevgimin peşinde koştum.
Göremedim gösterdiğim vefayı kimsede.
Çıkarlar bitince, dostluklarda bitiyormuş meğer,
Kalple vicdan arasında yıkılan köprüler
Yeniden kurulmayınca, gülmedi yüzüm.

Ne garip dünya ki herkesin ağzından sadece yalan,
Sakız gibi çiğneniyor çiğnendikçe büyüyor.
İhanet kol gezip, kapıları çalmadan giriyor.
Birbirini anlayan yok, karalayan çok.
Bazıları kendini satar bir pula,
Bazıları dostunu satıp düşürür kötü yola
İşte böyle olunca bu karanlık dünya gülmedi yüzüm

Elif NurTuğba Yalın